Ook dit jaar ben ik weer in de gelegenheid geweest weer naar Bali en Java te gaan.
Elk jaar wordt dit helaas steeds moeilijker, gezien het steeds dalende privé inkomen vanwege allerlei bezuinigingen en de huidige recessie.
De reis wordt immers uit privé gelden betaald, om er voor te zorgen dat de donaties aan de stichting volledig ten goede komen aan de projecten daar.
Op donderdag 16 augustus ben ik van af Schiphol vertrokken naar Indonesië.
Na twee tussenstops, in Kuala Lumpur en Bali, ben ik zaterdag om 7.30 uur in de ochtend eindelijk aangekomen in Rogojampi. Met name de reis naar Java duurde heel lang, omdat het verkeer vast zat vanwege Idul fitri. Ongeveer 1,5 miljoen Javanen die in Bali werken, keren dan terug naar Java, om daar samen met hun familie en vrienden het suikerfeest te vieren.
Vanwege een krap budget heeft de Stichting de voor dit jaar gestelde doelen, de aankoop van een kokosplantage en renovatie van vervallen rieten huisjes van oudere mensen, niet kunnen behalen. In deze gevallen ga ik in samenwerking met de heer Sukarno ter plaatse een nieuw actie plan opstellen. Sukarno is als spiritueel genezer werkzaam en is zeer goed op hoogte van de noden van daar. Uitgaande van het te besteden bedrag wat ter beschikking is, worden er een aantal meest schrijnende zaken uitgelicht en wordt bekeken op welke manier de stichting hiervoor wat kan betekenen.
Deze keer is gekozen voor de volgen zaken.
1. Voedsel, kleding en medicijnen voor de aller armste.
2. Aankoop van materialen voor een te bouwen ontmoetingscentrum.
3. Aankoop van een wasmachine.
4. Zelfstandig wonende blinde mensen
1.1
Zoals elk jaar meestal het geval is, wordt eerst gekeken naar mensen die dringend medicatie nodig hebben.
Vervolgens wordt in overleg met Sukarno en het dorpshoofd gekeken naar wie als eerste in aanmerking komen voor het verstrekken van voedsel en kleding.
In de meeste gevallen zijn dit oudere mensen die niet meer kunnen werken en omdat zij geen familie meer hebben volledig afhankelijk zijn van giften van andere dorpsgenoten.
2.1
Dit item behelst het bouwen van een ruimte welke gebruikt kan worden als wat wij hier een buurthuis noemen. Sukarno heeft veel jongeren onder zijn hoede. Om deze zoveel mogelijk op het rechte pad te houden gaat hij een ruimte bouwen waar deze jongeren kunnen samenkomen om hier muziek te luisteren, tv te kijken enz.
Op deze manier wordt geprobeerd de jongeren uit het criminele circuit te houden.
Hier enkele foto’s van de gekochte materialen.
3.1
Ook is de keus gevallen op het aanschaffen van een wasmachine.
Tot nu toe ging iedereen de kleren wassen in de rivier. Om hier te komen moest men eerst een eind lopen, waarna men dan ook nog via een steil pad naar beneden moest, om bij het water te komen. Na de kleding gewassen te hebben, moest men dan dezelfde weg weer terug, echter met een nog zwaardere last, omdat dan alles ook nog eens nat was.
Zeker voor de oudere vrouwen was dit een zware taak.
Er is nu, op een centrale plek in de kampong, een wasmachine geplaatst.
Een persoon is als beheerder van de machine aangesteld en regelt het gebruik van het apparaat. De machine blijft eigendom van Stichting Indonesia.
Gebruikers betalen een klein bedrag aan geld per wasbeurt, wat wordt gereserveerd voor onderhoud, elektriciteit en wasmiddel.
De wasmachine.
Hier enkele foto’s van het wassen voorheen. De afdaling en de weg terug.
4.1
Het vierde item behelst het steunen van enkele mensen die blind zijn, maar toch nog de mogelijkheid hebben zelfstandig te blijven wonen, geholpen door familie of buren. Deze mensen zijn door hun handicap niet in staat om in hun eigen levensonderhoud te voorzien en zijn dus puur afhankelijk van de giften of zorg van anderen. In de meest schrijnende gevallen is de stichting financieel bij gesprongen door het kopen van de meest primaire levensbehoeften, zoals rijst en soms kleding.
Deze man, zie foto onder, is ook blind, maar bespeelt de trommel in een gamelan straat orkestje en probeert zo zijn kostje bij elkaar te schrapen.
Helaas zijn de meesten echt helemaal afhankelijk van anderen.
De meeste dingen die de Stichting daar doet of gedaan heeft zijn wel benoemt, met uitzondering van wat kleine giften, b.v. een nieuwe microfoon voor in de kerk, om mensen uit te nodigen voor het gebed, eventueel met foto’s erbij voor zover dit niet tegen mijn gevoel in gaat. Er zijn ook grenzen, niet iedereen wil dat zijn ellende ten toon wordt gespreid, want mensen hebben ook nog zoiets als trots en eigenwaarde.
Steeds word ik weer geraakt door de gastvrijheid van de mensen daar, die alles van het weinige wat ze bezitten, toch nog met je willen delen.
Met een dubbel gevoel in mijn hart, ben ik 15 september weer vertrokken naar Nederland. Enerzijds het gevoel veel mensen te hebben kunnen helpen, anderzijds het gevoel dat er nog zovelen zijn die ik niet heb kunnen helpen.
Ik hoop dan ook dat ik volgend jaar weer in de gelegenheid wordt gesteld naar daar te gaan, om met de hulp van velen hier in Nederland, mijn werk te kunnen voortzetten.
Nogmaals wil ik u danken voor uw steun, wat het mogelijk heeft gemaakt bovenstaande dingen te kunnen doen.
Maria Blom