In 2009 ben ik een week voor het einde van de Ramadan naar Indonesië gegaan.
Deze keer zou ik maar een maand blijven en mocht ik bij Sukarno in zijn huis in Rogojampi logeren.
De reis van Amsterdam naar Kuala Lumpur duurt ongeveer 11 uur, in Kuala Lumpur moest ik 3 uur wachten eer ik verder kon reizen naar Bali, dus had ik er al met al zo’n 15 uur opzitten en dat is een lange zit.
Op Bali aangekomen ging de reis meteen door naar Rogojampi op Java en dat was een ware uitdaging, want omdat alle javanen met Idul Fitri (islamitische feestdag) terug gaat naar Java hebben wij 6 uur moeten wachten voordat wij op de boot konden naar Java toe. Hierna moesten wij nog ruim een uur rijden naar Rogojampi.
Om ongeveer 3 uur in de ochtend kwamen wij in Rogojampi aan.
Helaas van slapen kwam niet veel meer terecht, want om 4 uur wordt er begonnen met bidden en daarna kwam iedereen mij begroeten en werd er spontaan een feestje geregeld. De volgende dag ben ik dan ook zeer bijtijds mijn bed ingedoken en heb een dag geslapen.
Daarna zijn wij bezoeken gaan afleggen bij de familie, kennissen en vrienden om iedereen het allerbeste te wensen.
Idul Fitri is een heel mooi feest, dit is een feest van saamhorigheid en rijken delen hun voedsel met de armen.
Na het avondgebed om 20.00 uur gaan de mensen die wat rijker bedeeld zijn in optocht naar de mensen die minder bedeeld zijn om eten te brengen. Hier heb ik ook aan meegedaan en vond het een prachtig gebaar, heb dan ook met veel mensen gesproken en naar hun levensverhalen geluisterd. Heel veel mensen die daar wonen zijn oud en hebben praktisch geen inkomen, ze proberen hun hoofd boven water te houden door een koffie winkeltje te beginnen, en hier moet je je niet zoveel van voorstellen hoor.
De winkel is opgetrokken uit rietplaggen op zandgrond, een kleine “toonbank” met een bank om op te zitten.
Sommigen verdienen wat geld met het plukken van kokosnoten of het bewerken van de sawa voor de grootgrond bezitters.
Hun dagloon is 20.000 rupiah dat is nog geen 2 euro per dag.
Tijdens mijn verblijf daar heb ik ook veel met dorpshoofden gesproken waar er alzo behoefte naar was.
Gaande weg ben ik erachter gekomen dat vee heel veel voor hun betekent.
Bijna iedereen houd er dan ook wat kippen voor de eieren en kuikens.
De rijkere mensen hebben ook geiten en bokken en soms ook een koe.
Voor ik naar Indonesië vertrok heb ik aan vrienden en kennissen een vrijwillige bijdrage gevraagd om daar spullen te kopen die echt noodzakelijk waren.
Aangezien mijn budget niet zo groot was, maar wel meer dan in 2008 heb ik voor de oude en zieke mensen een bed gekocht, tafel ventilatoren, heb ik de rijstvoorraden aangevuld, kinderen uit het dorp aangekleed en voor de allerkleinsten heb ik ook speelgoed gekocht en daar waar nodig ook van medische zorg voorzien.
Bijna op het einde van mijn verblijf had ik nog wat geld over en daarvan ben ik 1 dag met alle kinderen uit het dorp naar het strand gegaan en heb ze daar getrakteerd. De volgende dag heb ik dit herhaald maar nu met de oudere mensen uit het dorp.
Wij hebben met z’n allen genoten en om die blijde gezichten van die kinderen te zien, dat was mij alles waard.
Toen de dag aanbrak dat ik weer terug moest naar Bali om vandaar weer op het vliegtuig te stappen naar Nederland, was het afscheid dan ook heel emotioneel.
Had Sukarno beloof dat ik zou proberen om het volgende jaar weer terug te komen.
Ik was nog geen twee weken thuis of ik kreeg een bericht van Sukarno dat zijn schoonmoeder was overleden.
Zij had een ernstige hartkwaal en ben, toen ik nog daar was, met haar naar het ziekenhuis gegaan voor onderzoek.
Het vrouwtje was toen heel erg blij dat ze met de auto kon gaan, want in de afgelegen dorpen rijden geen ambulances en komen er ook geen artsen voor een huisbezoek.
Als je geholpen wilt worden dan moet je 14 kilometer naar het stadje rijden over een verschrikkelijke weg.
Enfin toen zij zo ziek werd toen ik dus al weg was is zij tussen twee personen in op de motor vervoerd naar het ziekenhuis, maar zij heeft de rit niet overleefd en op dezelfde manier zoals ze haar hebben vervoerd naar het ziekenhuis zo hebben ze haar weer terug gebracht naar hun eigen dorp waar zij begraven zou worden.
Toen ik dit hoorde, liepen de tranen over mijn wangen en toen besloot ik om een tweedehands auto te kopen die dienst kon doen als ziekenvervoer.
Er valt nog zoveel te doen daar, dat ik uiteindelijk heb besloten om een stichting op te richten zodat ik misschien over meer middelen kon beschikken om de mensen daar nog beter te kunnen helpen.
Op 27 mei 2010 was het dan eindelijk zover, de officiële ondertekening bij de notaris van de Stichting Indonesia.